Wezwanie to nawiązuje do ksiąg Starego Testamentu i przypomina nam o Namiocie Przybytku z czasów wędrówki ludu Izraelskiego przez pustynię. Podczas tej wędrówki Bóg towarzyszył swojemu ludowi i zechciał zamieszkać w Namiocie Objawień. Serce Jezusa – Boży, nieskalany ośrodek Jego Osoby, jest miejscem „Świętym Świętych”. To samo mamy na myśli, gdy uznajemy prawdę o tym, że w tabernakulach naszych Kościołów ukryta jest święta Hostia, prawdziwe Ciało Chrystusa, w którym rozpoznajemy centrum Serca Bożej Miłości.
Obraz Namiotu pomaga nam dostrzec, iż obecność Boga pośród ludu musiała pozostać ukryta, w przeciwnym razie Izraelici nie znieśliby blasku Jego chwały. To pomaga nam w odkryciu znaczenia rozważanego dzisiaj wezwania: Serce Jezusa - przybytku Najwyższego. Bóg Ojciec okrywa się Sercem Jezusa, które jest owym tabernakulum Altissimi - przybytkiem Najwyższego, a jednocześnie odwołuje się do ludzkich pojęć, takich jak: serce, miłość, abyśmy mogli zrozumieć Jego zamysły. Rozważane dziś wezwanie litanijne daje nam przedsmak wielkiej radości, bo daje nam przekonanie, że Bóg towarzyszy nam wiernie na drogach naszego życia, które niekiedy przybierają postać pustynnych ścieżek. Właśnie w Sercu Jezusa Miłość Boża jest zawsze obecna: jest z nami.
Z Tego kochającego Serca Jezusa wypływa do nas szczególne zaproszenie: Wytrwajcie we Mnie, a Ja będę trwał w was. Jakie to piękne i wzniosłe, by znaleźć miejsce swego spoczynku w Sercu Jezusa, które tak bardzo nas kocha! Tak mało dokładamy starań, by korzystać z tego zaproszenia miłości, które daje pokój wewnętrzny i które wprowadza nasze serca do Serca Bożego. Chcąc mieszkać w Boskim Sercu Jezusa, muszę ofiarować Jezusowi całą naszą miłość, musimy kierować wszelkie swe pragnienia i czyny ku osiągnięciu świętości, bo im dusza jest świętsza, tym bezpieczniej trwać może w Sercu Jezusowym.
Podziel się cytatem
Panie Jezu, prosimy Cię byś zrobił porządek w przybytku naszych serc. Byś znów uświadomił nam kim tak naprawdę jesteśmy; to że jesteśmy kimś, w kim jest obecny Bóg.
Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa wysławia Serce Jezusa jako źródło wszelkiej pociechy. Wezwanie to ukazuje nam, że istnieje większe poczucie bezpieczeństwa, aniżeli to, jakiego doznajemy od ludzi, których kochamy.
Największe poczucie bezpieczeństwa, jakiego może doznać człowiek, znajduje się u Boga, który Swoją miłością obejmuje całe stworzenie. I choć „wiele razy ludzie łamali przymierze z Bogiem, On zamiast ich opuścić, zawarł z nimi nowe przymierze przez Jezusa swojego Syna a naszego Odkupiciela” (por. I modlitwa eucharystyczna o tajemnicy pojednania). Przyjście na świat Bożego Syna i Jego ofiara pomogły zburzyć mur, który oddzielał nas od Stwórcy. W Jezusie Chrystusie stała się ponownie możliwa wspólnota ludzi z Bogiem. Otwarte Serce Jezusa jest pewnego rodzaju drzwiami do odnowionego bezpieczeństwa w Bogu w doczesności i wieczności. Serce Jezusa przyniosło ludzkości odnowienie przymierza z Ojcem ale też niezwykły dar pocieszenia. Gdy zakorzenimy się w Sercu Jezusa, które jest źródłem wszelkiej pociechy, niczego nam już nie będzie brakować. Serce Jezusa pomoże nam iść przez życie prostą drogą, z mocną wiarą i silną odwagą. Nigdzie bardziej człowiek nie znajdzie pocieszenia, jak w Jezusowym Sercu.
Relikwiarz, stworzony przez Andrzeja Adamskiego, znanego złotnika z Braniewa
Już 31 maja 2025 roku Braniewo stanie się miejscem szczególnej duchowej uroczystości. Po dwudziestu latach procesu beatyfikacyjnego, Kościół wyniesie na ołtarze piętnaście sióstr katarzynek, które oddały życie, trwając przy swoich podopiecznych w ostatnich miesiącach II wojny światowej. Zginęły z rąk żołnierzy Armii Czerwonej, nie opuszczając szpitali, przytułków i domów opieki – miejsc, gdzie były najbardziej potrzebne.
Braniewska beatyfikacja to nie tylko akt wyniesienia do chwały ołtarzy, ale również głęboka lekcja wiary, odwagi i bezgranicznego oddania drugiemu człowiekowi. Męczeństwo sióstr długo nie było historią znaną powszechnie. Dziś mówi się o niej coraz głośniej. W lutym i marcu 1945 roku braniewskie zakonnice ze Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny wybrały pozostanie w mieście, przez które przetaczała się ofensywa Armii Czerwonej. Były świadome zagrożenia, jakie niosło ze sobą nadejście wojsk sowieckich, ale postanowiły zostać. Ich ofiara była cicha, lecz ogromna w znaczeniu. Wyniesienie ich na ołtarze to przypomnienie, że świętość rodzi się często z codziennej służby i z heroizmu w najtrudniejszych chwilach.
Relikwiarze i naczynia liturgiczne wykonane przez Andrzeja Adamskiego
Już wkrótce beatyfikacja piętnastu sióstr katarzynek w Braniewie. Wyjątkowej oprawie tej uroczystości towarzyszyć będzie wyjątkowy relikwiarz. Nam w przededniu beatyfikacji udało się porozmawiać z Andrzejem Adamskim, znanym złotnikiem z Braniewa, który stworzył to fascynujące dzieło sztuki sakralnej.
Przeczytaj także: Symbol łez i krwi. Relikwiarz sióstr katarzynek
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
