Reklama

Porządkowanie pojęć

Nawrócenie przez politykę?

Niedziela Ogólnopolska 42/2005

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W kampanii wyborczej, która dobiega końca, mogliśmy obserwować dwie dominujące postawy. Pierwsza traktowała wybory polityczne jako wydarzenie z dziedziny masowej rozrywki, coś na kształt wielkiego festynu. Podkreślała wszystkie możliwe atrakcje z nimi związane, cały ten towarzysko-partyjny jarmark, który miał się kojarzyć z zabawą ludową, a którego ukoronowaniem miały być „igrzyska” bezpośrednich starć wiodących kandydatów („niech się kąsają, policzkują, kopią, wbijają sobie szpile, my to posolimy, popieprzymy i połkniemy, bo to najlepszy reality show”). Druga postawa akcentowała moralny aspekt prawidłowych wyborów. Wybór musiał być „słuszny”, wtedy automatycznie stawał się moralny. I żeby tę „słuszność” wykazać, nie uciekano od „demaskatorskich” czy ironiczno-złośliwych komentarzy i doniesień na temat tych, którzy w ową „słuszność” wpisać się nie mogli. Taki, w istocie, jest żelazny wymóg każdej kampanii negatywnej: przeciwnika politycznego trzeba przedstawić jako czarny charakter lub niebezpiecznego szaleńca, by samemu wypaść na tym tle korzystnie. Każda kampania negatywna - niezależnie od stopnia natężenia negatywnych emocji czy indywidualnego poziomu kultury jej autorów - jest idealną pożywką mediów audiowizualnych, żyjących w dużej mierze dzięki niej.
W Polsce panują wciąż warunki sprzyjające takiemu typowi prowadzenia walki politycznej. Z jednej strony ugrupowania, których przedstawiciele są u władzy od lat pięćdziesięciu, robią wszystko, by do polityki zniechęcić, ukazując ją jako sferę „brudną”, gorszącą, niszczącą - zarezerwowaną tylko dla osób ze służb „specjalnych”, wyselekcjonowanych środowisk, nazywanych „zawodowcami”. Z drugiej - odkąd polityka stała się narzędziem totalitaryzmu, musiała narodzić się tendencja, by ją „odwojować”, odzyskać dla państwa i społeczeństwa. Trudno tu było uniknąć błędu posługiwania się totalitaryzmem à rebours: nieustannego dzielenia świata na obcych i swoich, złych i dobrych, uczciwych i zaprzedanych. W pogoni za demaskowaniem tych złych, obcych, zaprzedanych przestano niejednokrotnie dostrzegać ludzki wymiar zmagań politycznych, zaczęto traktować politykę jako sferę duchową, pole walki dobra ze złem. Vittorio Messori, przeprowadzając wywiad z włoskim filozofem Augusto del Noce, usłyszał celną diagnozę tej współczesnej choroby: „W myśli katolickiej zarówno w odniesieniu do historii, jak i do współczesności był obecny schemat: wiara - niewiara, religia - jej brak, pobożność - bezbożność, sacrum - profanum, wysoko - nisko. Po przyjęciu pewnego rodzaju nowoczesnych kategorii wielu ludzi Kościoła zaakceptowało nowy schemat: postępowiec - konserwatysta, prawica - lewica, reakcja - rewolucja. W ten sposób religijna interpretacja historii została zastąpiona polityczną. Tradycyjne pojęcia prawdy i fałszu, dobra i zła ustąpiły pojęciom postępowca (nowego «świętego»; nie można naprawdę spełniać zasad ewangelicznych, jeżeli nie jest się «z lewicy») i reakcjonisty (grzesznik par excellence «z prawicy», a więc antychrześcijański wyznawca radykalnego Zła)”.
Oczywiście, diagnoza ta oddaje tendencję obecną w pewnych środowiskach Kościoła na Zachodzie. U nas natomiast zaobserwować można wyraźne, niebezowocne wysiłki, by pokierować opiniami ludzi Kościoła w stronę wręcz odwrotną (prawicowiec jest z definicji «święty»), co miałoby mieć uzasadnienie w doświadczeniu komunizmu, ustroju opartego na filozofii eliminującej Boga i moralnej konieczności pozbycia się w życiu społecznym wszelkich Jego pozostałości. Bez wątpienia, polityka musi stać się normalną dziedziną życia, polem aktywności dla wszystkich, którzy czują się do niej powołani, żebyśmy dobrze czuli się we własnym państwie i korzystali z przysługującej nam wolności. Niezwykle łatwo jednak pomyliwszy politykę z moralizatorstwem, widząc w niej jedyne narzędzie naprawiania świata, ulec pokusie niszczenia przeciwników politycznych, wręcz niekiedy dezawuowania ich jako ludzi, jako godnych partnerów w walce, zamiast doskonalenia mechanizmów politycznych i podnoszenia poziomu kultury politycznej, w tym politycznych debat. „Czy jest coś, co głębiej dzieli ludzi niż walka polityczna?” - pytał Vittorio Messori w swojej książce o Opus Dei, przypominając, że miejsce kapłana nie jest miejscem zaangażowanego działacza politycznego ani nawet „natchnionego” polemisty, propagatora którejś z opcji. Głębia podziałów w narodzie, tak skądinąd spoistym, jakim są Polacy, to z jednej strony tragiczny spadek po komunizmie, z drugiej - owoc utożsamienia polityki z zabieganiem o zbawienie człowieka.
Być może m.in. tej „merytoryczności” publicznych wypowiedzi polityków PiS, pewnej powadze traktowania polityki jako sfery służby publicznej i zarazem sztuki, należy zawdzięczać sukces polityczny tego ugrupowania. Byłby to wspaniały znak, że Polacy mają już dość rewolucji i jej metod nieustannego tworzenia nowych linii podziałów, że chcą się różnić w sposób szlachetny i godny, że odrzucają totalitaryzm à rebours odmawiający wszystkim, którzy noszą inne barwy polityczne, praw chodzenia po ziemi, cieszenia się szacunkiem społecznym i głoszenia w spokoju swoich poglądów. Że, jednym słowem, Polacy, zważywszy na długoletnie chrześcijańskie tradycje Rzeczypospolitej, tradycje, niewyłączające sfery polityki poza ich obszar, chcą widzieć w politykach różnych opcji ludzi takich samych jak oni - swoich braci.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2005-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bezimienne mogiły

Niedziela warszawska 44/2012, str. 2-3

[ TEMATY ]

Wszystkich Świętych

Artur Stelmasiak

Socjalne mogiły na Cmentarzu Komunalnym Południowym

Socjalne mogiły na Cmentarzu Komunalnym Południowym

Ciała bezdomnych często chowane są w anonimowych grobach. Zmienić to postanowiła Warszawska Fundacja Kapucyńska. To pierwszy taki pomysł w kraju

Choć każdy z nas po śmierci może liczyć na takie same mieszkanie w Domu Ojca, to na ziemi panują inne zasady. Widać to doskonale na cmentarzu południowym w Antoninie, gdzie są całe kwatery, w których nie ma kamiennych pomników. Dominują skromne ziemne groby z próchniejącymi drewnianymi krzyżami. Wiele z nich zamiast imienia i nazwiska ma na tabliczce napisaną jedynie datę śmierci, numer identyfikacyjny oraz dwie litery N.N. - O tym, że przybywa takich bezimiennych mogił dowiedziałem się od przyjaciół. Wówczas postanowiliśmy rozpocząć akcję rozdawania bezdomnym nieśmiertelników, czyli blaszek podobnych do tych, które noszą wojskowi. Na każdej z nich wygrawerowane jest imię i nazwisko właściciela - mówi kapucyn br. Piotr Wardawy, inicjator akcji nieśmiertelników wśród bezdomnych. O skuteczność tej akcji przekonamy się w przyszłości. Jednak pierwsze skutki już poznaliśmy, gdy jeden z kapucyńskich „nieśmiertelnych” zmarł na Dworcu Centralnym. - Dzięki metalowym blachom na szyi policja wiedziała, jak on się nazywa oraz skontaktowali się klasztorem kapucynów przy Miodowej. Tu bowiem był jego jedyny dom - mówi Anna Niepiekło z Fundacji Kapucyńskiej. Kapucyni zorganizowali zmarłemu pogrzeb z udziałem braci, wolontariuszy oraz innych bezdomnych. Msza św. z trumną została odprawiona na Miodowej, a później pochowano go z imieniem i nazwiskiem na cmentarzu południowym w Antoninie. - Dla całej naszej społeczności była to bardzo wzruszająca uroczystość - podkreśla Niepiekło.
CZYTAJ DALEJ

Papież apeluje o zawieszenie broni i poszanowanie prawa humanitarnego w Strefie Gazy

2025-07-27 14:04

[ TEMATY ]

Watykan

Vatican Media

Po odmówieniu modlitwy „Anioł Pański” i udzieleniu apostolskiego błogosławieństwa Ojciec Święty zaapelował o pokój, pozdrawiał starszych i młodzież, a także grupy wiernych obecne na placu św. Piotra.

Drodzy Bracia i Siostry!
CZYTAJ DALEJ

We wspomnienie św. Joachima i św. Anny

2025-07-27 20:05

Uniwersytecka Kolegiata św. Anny w Krakowie

- Rodzina jest darem i jednocześnie zadaniem. W rodzinie przychodzimy na świat i dorastamy w atmosferze, którą może zapewnić tylko rodzina – wspólnota bliskich i kochających się osób. Nikt i nic nie zastąpi dziecku takiej wspólnoty – mówił kard. Stanisław Dziwisz podczas uroczystości odpustowych w krakowskiej parafii św. Anny.

W dniu wspomnienia św. Joachima i św. Anny, rodziców Najświętszej Maryi Panny, kard. Stanisław Dziwisz przewodniczył Mszy św. wieńczającej uroczystości odpustowe w Uniwersyteckiej Kolegiacie św. Anny w Krakowie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję