Punkt recepcyjny dla uchodźców z Ukrainy działa na terenie hali sportowej. Przed budynkiem po prawej stronie jest plac zabaw, na którym bawią się dzieci. Wchodząc do ośrodka, wąskim korytarzu uchodźcy uzupełniają formalności. Przebijając się przez tłum osób z dziećmi, walizkami, zwierzętami dociera się do sali sportowej, gdzie jedno obok drugiego ustawione są setki łóżek. Na prawie wszystkich pozostawione są torby i bagaże uchodźców. Jednak niewiele osób odpoczywa. Większość matek spaceruje z dziećmi albo je karmi. Niektórzy rozmawiają ze sobą po ukraińsku jedząc przy stołach. Ktoś wraca w klapkach i z ręcznikiem w ręku spod prysznica. W kąciku zabaw dla dzieci 3-letni chłopczyk układa puzzle.

Wśród odpoczywających na sali jest 39-letnia Julia z Zaporoża, która prawie trzy dni spędziła w drodze zanim przekroczyła przejście graniczne w Hrebennem.

"Z wykształcenia jestem tłumaczem języka angielskiego, ale niedawno rzuciłam pracę, żeby pracować jako stewardessa. Zrobiłam już wszystkie badania lekarskie. Zabrakło mi tylko jednego dnia, żeby dostać wszystkie potwierdzenia i móc oficjalnie aplikować na stanowisko" – wyjaśnia kobieta.

Podziel się cytatem

Na dworcu kolejowym w Kijowie udało się jej wejść dopiero do drugiego pociągu, który podjechał. "Na peronie dochodziło do szarpanin. Ludzie wyrzucali nawet przez okna bagaże, żeby więcej uchodźców się zmieściło" – relacjonuje Julia.

Zapytana o to, jak wyglądała sytuacja w Zaporożu i okolicach odpowiada, że ludzie byli bardzo przestraszeni, ale też zmęczeni ze względu na to, że nie śpią po nocach, bo co chwilę wyją syreny i muszą schodzić do schronów.

"Aby wypłacić gotówkę z bankomatu, czeka się godzinę. W mieście czynnych jest tylko kilka aptek, a kolejka sięga nawet 100 osób. Sklepy są jeszcze czynne, ale niektórzy sprytni sprzedawcy podnoszą ceny dwu, trzykrotnie. Prowiant o dłuższym terminie ważności jest dostępny, ale żeby kupić świeży chleb, to trzeba mieć naprawdę dużo szczęścia, by trafić akurat na dostawę" – opisuje 39-latka.

Przyznaje, że na początku wojny była bardzo zdezorientowana i nie wiedziała, co ma robić. W punkcie wojskowym, na który natrafiła, zapytała, czy może się zaciągnąć do wojska. "Żołnierze powiedzieli, że wolontariuszy na razie nie przyjmują, ale mogę się stawić rano. Pomyślałam, że nie mogę przyjść jutro, bo przecież mam umówiony od półtora miesiąca manicure" – wspomina Julia. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, że to nic w obliczu zagrożenia.

Wróciła do swojego mieszkania 8 km od lotniska w Zaporożu, które zostało zbombardowane. W końcu stwierdziła, że nie ma na co czekać, bo może tam nie przeżyć.

"O wyjeździe z Ukrainy zdecydowałam po tym, jak zatrzęsły się szyby w moich oknach" – precyzuje.

Podziel się cytatem

Zabrała ze sobą dużą walizkę, w której - jak wylicza – są głównie ubrania, laptop i aparat fotograficzny, bo robienie zdjęć jest jej pasją. "Jako typowa dziewczyna ubolewam, że nie zabrałam ze sobą sukienek czy obcasów, ale kiedy zdajesz sobie sprawę, że chodzi o twoje życie, to inne rzeczy nie mają znaczenia. Chociaż przyznaję, że zdążyłam wziąć sprzęt do manicure" – mówi z uśmiechem Julia.

Od rozpoczęcia agresji Rosji na Ukrainę, lubelskie przejścia graniczne z Ukrainą przekroczyło prawie 300 tys. osób, z czego 52 tys. minionej doby. W woj. lubelskim działa przy granicy osiem punktów recepcyjnych: w Dorohusku, Dołhobyczowie, Lubyczy Królewskiej, Horodle, Chełmie, Hrubieszowie, Tomaszowie Lubelskim i Zamościu. W punktach recepcyjnych osoby mogą odpocząć, zjeść posiłek, skorzystać z pomocy medycznej, a także, jeśli wyrażą taką wolę - uzyskać skierowanie do jednego z ośrodków dla osób uciekających z Ukrainy i bezpłatny transport do niego.(PAP)