Nowe Okno Życia w Kartuzach pobłogosławił 11 lutego biskup pelpliński Ryszard Kasyna. Przemawiając do licznie zebranych uczestników uroczystości podkreślił, że Okno Życia jest „mobilizacją, abyśmy wszyscy dbali o życie, zarówno swoje, jak drugiego człowieka”.
Przy współpracy Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo popularnie zwanych szarytkami i Kartuskiego Centrum Caritas oddano do użytku Okno Życia w domu sióstr przy ul. Gdańskiej w Kartuzach.
S. Małgorzata Pranga, dyrektor placówek opiekuńczo-wychowawczych w Kartuzach poinformowała o procedurze, która następuje po złożeniu dziecka w Oknie Życia. Siostry pełnią całodobową służbę, gdy pojawi się dziecko włącza się sygnał telefoniczny u kilku osób. Gdy siostra dyżurna stwierdzi obecność dziecka w Oknie powiadamia pogotowie ratunkowe, policję, Wydział Rodzinny Sądu Rejonowego oraz Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie. Siostra dyrektor podkreśliła, że działalność Okna Życia, które ma chronić przed odrzuceniem czy nawet dzieciobójstwem „wpisuje się w charyzmat zgromadzenia, gdyż św. Wincenty a Paulo jako pierwszy zajmował się tzw. podrzutkami”. S. Małgorzata Pranga widzi w tej nowej działalności sióstr Miłosierdzia w Kartuzach formę realizacji zachęty kierowanej do nich przez założyciela zgromadzenia, który powtarzał: „Dbajcie o życie, dbajcie o tych, którym się nie udaje”.
Podczas pobłogosławienia Okna, bp Kasyna zachęcał, aby „to miejsce było miejscem miłości, otwartości na życie, miejscem refleksji o życiu, które każdemu człowiekowi zostało powierzone a także o życiu, które czeka na ratunek”. Biskup pelpliński stwierdził też, że Okno Życia jest pewnym wyrzutem sumienia, że „miłość bywa nie dopuszczana, że ludzie nie potrafią sobie poradzić z darem nowego życia, że miłość bywa niekiedy nawet odrzucana”. Hierarcha dodał, że jednocześnie Okno Życia „jest szansą i znakiem przepływu czegoś dobrego” w relacjach międzyludzkich. Podkreślając symbolikę tego miejsca, bp Kasyna stwierdził, że „Okno Życia jest również mobilizacją, abyśmy wszyscy dbali o życie, zarówno swoje, jak drugiego człowieka”.
Okno Życia, jak mówili pomysłodawcy i organizatorzy przedsięwzięcia, jest „próbą zapobiegania nieszczęściu, które mogłoby wydarzyć się, gdyby matka nie chciała z jakiegoś powodu opiekować się swoim dzieckiem”. Pierwsze Okno Życia w diecezji pelplińskiej uruchomiono w 2012 roku w Starogardzie Gdańskim.
Październik to miesiąc w historii Kościoła katolickiego w Polsce nasycony brzemiennymi w skutki wydarzeniami. Można je łatwo podzielić na tragiczne i radosne, w sumie poruszające nasze serca, a ostatecznie zwycięskie. W tym roku w sposób szczególny będziemy wspominać życie, działalność i okoliczności śmierci bł. ks. Jerzego Popiełuszki, zamordowanego 19 października 1984 r. przez oficerów SB. Jeden z nich – Waldemar Chmielewski obronił specyficzną pracę dyplomową, której bohaterem był inwigilowany od 1946 r. do śmierci w 1981 r. Prymas Tysiąclecia. Było o czym pisać – 35 lat permanentnej inwigilacji, stosy raportów, donosów, przepisanych rozmów z podsłuchów pokojowych i telefonicznych. Dla samego kard. Stefana Wyszyńskiego październik stanowił także ważny miesiąc w jego życiu. Aresztowany 25 września 1953 r., po tymczasowym pobycie w Rywałdzie Królewskim, w październiku trafił na rok do Stoczka Warmińskiego. Gdy we wrześniu 1954 r. uciekinier z PRL płk UB Józef Światło rozpoczął nadawanie w RWE swoich relacji, władze uznały, że miejsce pobytu Prymasa zostanie zdekonspirowane. W październiku 1954 r. przerzuciły więźnia do Prudnika Śląskiego, w drugi kraniec Polski. W 1955 r. w Biurze Politycznym KC PZPR zaczęły się pierwsze tarcia i szukanie winnych zbliżającego się nieuchronnie kryzysu systemu opartego na bezwzględnym ateizmie i kulcie jednostki. Szykowane przez aparat bezpieczeństwa kolejne procesy biskupów (w tym, jak się zdaje, bp. Zygmunta Choromańskiego) oraz likwidacje żeńskich zgromadzeń zakonnych (w ramach drugiej fazy akcji X-2) pozostały w fazie projektów. Efektem zbliżającej się „odwilży” stało się – w październiku 1955 r. – przeniesienie Prymasa Wyszyńskiego do Komańczy. I wreszcie – październik 1956 r. Ekipa Gomułki, wyniesiona do władzy przez społeczeństwo łaknące rzeczywistego przywódcy, szybko przestraszyła się fali, dzięki której trafiła do „białego domu” przy zbiegu Al. Jerozolimskich i Nowego Światu. Chciała spacyfikować nastroje, niemal błagając Prymasa, by powrócił do Warszawy i objął wszystkie swoje stanowiska. Gomułka przyjął warunki Kardynała; cofnięto dekret lutowy z 1953 r., siostry wróciły do swych domów, a biskupi do swych siedzib, obejmując obowiązki ordynariuszy. „Księża patrioci” czynili swą pokutę. Zwycięski Prymas natychmiast rozpoczął przygotowania do Wielkiej Nowenny, która miała odnowić oblicze ziemi, tej polskiej ziemi. Nie tylko na rok 1966, milenijny, ale i na kolejne dekady. Zwieńczeniem programu Wielkiej Nowenny, choć nieprzewidywalnym wcześniej, stał się dzień 16 października 1978 r. Kard. Karol Wojtyła został papieżem Janem Pawłem II; od tego dnia liczymy czas do upadku komunizmu w Polsce, w Rosji i w Europie Środkowo-Wschodniej. Opatrzność upodobała sobie październik! W latach PRL – miesiąc Wielkiej Rewolucji.
„Golec uOrkiestra” zagrali ponad pół godziny dłużej, ksiądz Bartczak rapował z setką uczestników na scenie, a w szczytowym momencie w wydarzeniu uczestniczyło około 2,5 tys. osób – jubileuszowy, piąty Festiwal Mocy zanotował frekwencyjny sukces i obfitował w miłe niespodzianki. Wydarzenie odbywało się w dniach 19-21 września w Miejscu Piastowym.
Tegoroczny Festiwal, odbywający się pod patronatem św. Jana Pawła II, ponownie stał się przestrzenią spotkania, modlitwy i dobrej zabawy. Do Miejsca Piastowego przyjechała młodzież z całej Polski, każdego dnia w różnych aktywnościach brało udział około 1,5 tysiąca uczestników, a w szczytowym momencie – podczas koncertu „Golec uOrkiestra” – Festiwal Mocy gościł około 2,5 tysiąca ludzi. Na scenie oprócz zespołu z Milówki wystąpili również: zespoły „niemaGotu”, „Teleo”, ksiądz-raper Jakub Bartczak oraz influencerzy: Marcin Kruszewski (znany w social mediach jako „Prawo Marcina”) i ksiądz Sebastian Picur.
Książka podsumowująca jedną z najważniejszych prezydentur w dziejach III RP.
W publikacji „To ja, Andrzej Duda” były prezydent ujawnia kulisy decyzji i wydarzeń, które zaważyły na losach Polski i Europy. Bez upiększeń i cenzury pisze o tym, co przez dziesięć lat piastowania najważniejszego urzędu państwowego go spotkało i jakimi kryteriami kierował się przy prezydenckich wyborach. To lektura, która przybliża nam jedną z najbardziej udanych i przełomowych prezydentur, a zarazem zapis ważnych momentów historii najnowszej naszego państwa i Europy.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
