"Człowieku Boży, który byłeś żarem prawdziwej wiary pogańskim narodom. Niech Twoja wielkość dzisiaj się okaże całemu światu" - z takimi słowami wyruszyła na szlak XXII Pieszej Pielgrzymki Przemyskiej na Jasną Górę grupa św. Wojciecha.
Wyruszyliśmy w tym roku od tronu Matki Bożej w Starej Wsi po zawierzeniu się Jej i Jej Synowi w czasie wspólnej Eucharystii dnia 5 lipca. Grupie przewodniczył ks. Stanisław Kaszowski - proboszcz parafii Hłudno, a wspomagali go ks. Mariusz z parafii Humniska i ks. Kazimierz z parafii Malinówka oraz kleryk Jacek z Brzozowa. Rzesza ludzi licząca około 190 pielgrzymów, wzbogacona ogromnym zapleczem pielgrzymów duchowych, zdecydowała się na pątniczy trud, wyrzeczenia i wędrówkę w skwarze. Była ta jedna główna intencja. To zaproszenie Matki Jasnogórskiej do naszej archidiecezji, naszych parafii i rodzin. I ona pojawiała się często podczas modlitwy różańcowej czy nowennowej. Ile było jednak pełnych żaru próśb o nawrócenie, o powstanie z nałogu, o cud uzdrowienia. Modliły się matki o dar powołania kapłańskiego dla synów, młodzi ludzie - o pomoc w rozpoznaniu drogi życiowej, dzieci - o wyzwolenie z alkoholizmu dla ich ojców. Przewodnik grupy, ks. Stanisław ciągle powtarzał i z taką świadomością kroczyliśmy do przodu, że to nie my jesteśmy pielgrzymami, ale prawdziwymi pątnikami na drodze ku Maryi byli ci, którzy nie obawiali się otworzyć swoich serc i drzwi swoich domów. Ci, którzy życzliwie przy drodze, przez uśmiech, gest wyciągniętej w pozdrowieniu ręki świadczyli o duchowej z nami łączności. My - wędrujący na pielgrzymim szlaku stanowimy tylko narzędzie. Stanowimy grupę ludzi, których Bóg wezwał, aby ponieść do Naszej Najlepszej Matki wszystkie sprawy osobiste, rodzinne i parafialne. Dźwigaliśmy sprawy ludzi starszych wiekiem, ale młodych sercem, których wśród nas nie brakowało. Nieśliśmy intencje małżeństw, rodzin, młodych ludzi gubiących sens życia, intencję Sławka, który przez kilka dni dzielnie przez mamę wieziony wśród nas na wózku inwalidzkim, wskazywał na wszystkich chorych i cierpiących, oraz najmłodszego pokolenia w osobie 23-miesięcznego Szymonka - perełki i radości swojej rodziny, ale i całej naszej rodziny pielgrzymkowej.
Codziennie zaczynaliśmy dzień od śpiewu Godzinek ku czci Najświętszej Maryi Panny. Potem był czas na radosny śpiew, naukę nowych piosenek. Każda konferencja stawiała przed nami sprawy naszego codziennego życia, które ma być świadectwem wiary i miłości Bożej. Prowokowała do dyskusji i pobudzała do dawania świadectwa z własnego życia. Tak było z tematami modlitwy, uzależnienia alkoholowego, życia rodzinnego, pokory. Omadlane były później te sprawy i problemy podczas Różańca, Koronki do Miłosierdzia Bożego, Drogi Krzyżowej oraz modlitwy nowennowej. Chrystus ciągle o nas dbał, pozwalał nam nasycić się wpierw u stołu Słowa Bożego podczas codziennej Mszy św., a potem dawał nam swoje Ciało i Krew w Komunii Świętej. Zawsze czekały na nas również stoły zastawiane przez życzliwych i gościnnych dla nas gospodarzy. Dziękując każdego dnia za dobre serca napotykanych po drodze ludzi szliśmy do przodu w upalnym słońcu. Nie brakowało pomocy, podanej dłoni, życzliwego słowa czy uśmiechu. Wielkie słowa podziękowania i wdzięczności należą się siostrom służb medycznych - Beacie i Ali. Gdy inni na postojach mogli dać wytchnienie obolałym nogom, one miały najwięcej pracy. Nad bezpieczeństwem pielgrzymów czuwali bracia porządkowi pod przewodnictwem brata Łukasza, a rytmu krokom, radości sercu czy atmosfery zadumy i wyciszenia nadawała diakonia muzyczna na czele z siostrami Anią i Bernadką.
Nasza pątnicza droga uwieńczona krótkim spojrzeniem w oczy Tej, o której "nigdy nie słyszano, aby opuściła tego, kto się do Niej ucieka i o Jej przyczynę prosi", nie zakończyła się na Jasnej Górze, ale trwa dalej. Idziemy przez życie dalej, nie sami... I tak jak mówią kolejne słowa naszej "wojciechowej" pieśni, "jeśli ziarno w ziemię nie upadnie, zostaje samo, lecz kiedy obumrze, znajduje życie i przynosi snadnie w plonie stokrotnym", mamy nadzieję, że nasze serca stanowiły grunt podatny dla owocnego wzrostu Bożego Słowa zasianego w nich na pielgrzymim szlaku.