Wyprawa z nurtem Wisły pomogła dwóm śmiałkom w sutannach poznać prawdziwe oblicze królowej polskich rzek i odkryć, że oglądane z tej perspektywy znane miejsca wyglądają zupełnie inaczej niż z perspektywy drogi. Patronem wyprawy był Jan Paweł II, a stałą lekturą - jego książka „Pamięć i tożsamość”
Jest godzina szósta dwadzieścia. Słońce przenika do wnętrza namiotu. Wczoraj przeczytałem rozdział z książki „Pamięć i tożsamość” mówiący o odkupieniu jako zadaniu. Jeszcze raz zastanawiam się, kto jest w stanie przedstawić to zadanie np. terrorystom? Jak do nich dotrzeć?
W drogę wyruszamy o dziesiątej piętnaście. Ja ponownie zmieniam sobie prestoplast i przypuszczam, że tak będzie pewnie już do końca wyprawy. Moje rękawiczki mają za krótkie palce. Mam znaczne otarcia na dłoniach. Szerokość Wisły dochodzi już mniej więcej do pół kilometra. Gdzieś w oddali widać kominy w Kozienicach. Kiedy przepływamy obok biwakujących tu nielicznie osób, nasuwa się pytanie: Czy byli na niedzielnej Mszy św.?
Dalej spływamy Wisłą, której bieg jest w tych okolicach zupełnie nieuregulowany. Skarpy są piaszczyste, dość wysokie, podmywane przez nurt nawet do dwóch, trzech metrów. Z tego powodu od czasu do czasu towarzyszy nam smutny obraz drzew, które uschły, choć rosły tuż nad wodą. Około szóstej wieczorem poprawiam swój ster, który nieco popuścił. O postoju jeszcze nie ma mowy. Płyniemy dalej. Nie mamy żadnych punktów odniesienia. Nie widać bowiem żadnych wsi, kościołów ani kominów. Po prostu pustka. Kwadrans po dziewiętnastej wodujemy na wyspie, którą raz po raz okrążają bardzo szybkie motorówki. Jest nadzieja, że przed zmierzchem zakończą swoje pokazy. Oby…
Przepłynęliśmy pięćdziesiąt pięć kilometrów. Wprawdzie niewiele, ale jakoś wspólnie uznajemy, że i ten dzień należy zaliczyć do udanych.
Po doczytaniu do końca kolejnego rozdziału mojej lektury, traktującego o wolności człowieka, a zwłaszcza o wolności ludzi, którzy byli zniewoleni niewolą zewnętrzną w byłych państwach totalitarnych, zgadzam się z faktem, że jeszcze ważniejsza jest wolność wewnętrzna człowieka. Mówienie, że jestem wolny, więc robię, co chcę, jest rodzajem - jak mówi Ojciec Święty - wolności prymitywnej.
To właśnie w tym kontekście Papież przypomniał naukę o celach godziwych, użytecznych oraz przyjemnościowych. Zastanawiam się więc, jaki cel ma nasz wyjazd, bo na pewno nie jest to cel na pierwszym miejscu przyjemnościowy. Owszem, może takim będzie na końcu spływu lub taki się staje na kilka chwil po dopłynięciu na biwak. Natomiast jest to na pewno wyjazd godziwy i użyteczny. Godziwy - ze względu na naszą całoroczną pracę, po której mamy prawo do odpoczynku, oraz użyteczny - ze względu na styl pracy, która wymaga, aby w czasie odpoczynku wakacyjnego zaaplikować sobie nieco większą dawkę ruchu.
Dzień 8
Znów powtarzamy nasz poranny wyczyn: wstawanie o piątej czterdzieści pięć. Dzisiejszy cel to Warszawa. Startujemy o dziewiątej. Przez całą pierwszą godzinę mamy bardzo dobry nurt. Osiągamy więc prędkość dziewięciu kilometrów na godzinę.
Wokół nadal nie ma żywego ducha. Jest tylko cisza, taka błoga, błogosławiona cisza. Niebo nad nami typu włoskiego. Prawdziwie azzurro. Prawie bezwietrznie. A my tylko wiosłami: ciap - ciap, ciap - ciap. I co godzinę robimy sobie przerwę na pięć, może dziesięć minut. Taki przyjęliśmy system.
Przed czternastą jesteśmy na wysokości Konstancina. Tu spotykamy kolejne pogłębiarki. Tak naprawdę to ich po prostu nie lubimy.
Tradycyjnie około piętnastej urządzamy postój. A po szesnastej gdzieś na horyzoncie ukazują się naszym oczom najwyższe budynki stolicy. No i, oczywiście, kominy… elektrowni. Gdyby mnie ktoś zapytał, jaka jest Warszawa, odpowiedziałbym, że dla każdego pewnie inna. Jednakże z perspektywy Wisły jest naprawdę nietypowa. Spokojna, wietrzna, piaszczysta, zielona, bez korków, spalin. Tylko właściwie dlaczego aż taka niezagospodarowana? O ile jeszcze lewy brzeg został przez warszawiaków jakoś zorganizowany, tak prawy to praktycznie jedne wielkie chaszcze. Gdybym płynął, nie odwracając głowy w lewą stronę, miałbym wrażenie, że mijam jedną z wiosek. Tylko pewnie dziwiłbym się, po co w niej tyle mostów. Pierwszy z nich, w miarę nowoczesny, osiągamy o siedemnastej trzydzieści. Dwadzieścia pięć minut później jesteśmy pod drugim w bardzo, ale to bardzo opłakanym stanie. Nieopodal mijamy restaurację zbudowaną na statku, która przypomina slumsy na barce i kojarzy się raczej z barem mlecznym z poprzedniego systemu komunistycznego. Tuż po osiemnastej przepływamy pod mostem, najprawdopodobniej Poniatowskiego. Potem podziwiamy dwa bary wodne „Aldona” i „Anita”. O osiemnastej dziesięć zaliczamy czwarty most, kolejowy, a chwilę później piąty, zbudowany na jednym słupie z wykorzystaniem licznych stalowych lin. Szósty most - na wysokości Zamku Królewskiego - mamy za sobą dwadzieścia dwie minuty po osiemnastej. Za nim dostrzegamy czynną restaurację, działającą na statku o nazwie „Kolor”. Siódmy most pełni funkcję podwójną, gdyż jest mostem kolejowo-drogowym, a może lepiej powiedzieć: tramwajowo-drogowym. Całkowicie mostem kolejowym jest most w kolejności ósmy. Za dziesięć dziewiętnasta mamy most dziewiąty. Natomiast zaraz za nim, po prawej stronie, jest warszawska elektrownia. Na szczęście, podobnie jak poprzednia została wzniesiona w pewnej odległości od głównego nurtu rzeki.
Nie jest nam wcale wesoło, ale jak tu się nie uśmiechnąć, gdy mijający nas kajakarz pyta: - Panowie do Gdańska? - Owszem - odpowiadamy. - A ja do Krakowa. Czy dobrze płynę? Nie uwierzył nam, więc myślał, że zdobył się na wyrafinowany dowcip.
Wreszcie finisz. Zatrzymujemy się na wysepce na wysokości podwarszawskiej miejscowości Legionowo. Wydostajemy się z kokpitów. Stajemy na suchym piachu. Otwieramy mapę i z zadowoleniem stwierdzamy, że padł nasz niezamierzony rekord - przepłynęliśmy siedemdziesiąt cztery kilometry.
Szkaplerz to najpopularniejsza obok Różańca świętego forma pobożności maryjnej. Historia szkaplerza sięga góry Karmel w Ziemi Świętej, kiedy to duchowi synowie proroka Eliasza prowadzili tam życie modlitewne. Było to w XII wieku. Z powodu prześladowań ze strony Saracenów bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel przenieśli się do Europy i dali początek zakonowi zwanemu karmelitańskim.
W południowej Anglii w Cambridge mieszkał pewien bogobojny człowiek - Szymon Stock, generał zakonu, który dostrzegając grożące zakonowi niebezpieczeństwa, modlił się gorliwie i błagał Maryję, Najświętszą Dziewicę, o pomoc. Pewnej nocy, z 15 na 16 lipca 1251 r., ukazała mu się Najświętsza Panienka w otoczeniu aniołów. Szymon otrzymał od Maryi brązowy szkaplerz i usłyszał słowa: „Przyjmij, Synu najmilszy, szkaplerz Twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla Ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania”. Od tamtej pory karmelici noszą szkaplerz, czyli dwa prostokątne skrawki wełnianego sukna z naszytymi wyobrażeniami Matki Bożej Szkaplerznej i Najświętszego Serca Pana Jezusa, połączone tasiemkami. Słowo „szkaplerz” pochodzi od łacińskiego słowa „scapulae” (plecy, barki) i oznacza szatę, która okrywa plecy i piersi. Papież Pius X w 1910 r. zezwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.
Do wielkiej Rodziny Karmelitańskiej chcieli przynależeć wielcy tego świata - królowie, książęta, możnowładcy, ale i zwykli, prości ludzie. Dzięki papieżowi Janowi XXII - temu samemu, który wprowadził święto Trójcy Świętej i wyraził zgodę na koronację Władysława Łokietka - szkaplerz stał się powszechny. Papież miał objawienia. Matka Boża przyrzekła szczególne łaski noszącym pobożnie szkaplerz karmelitański. A Ojciec Święty ogłosił te łaski światu chrześcijańskiemu bullą „Sabbatina” z dnia 3 marca 1322 r. Bulla mówiła o tzw. przywileju sobotnim. Szczególne prawo do pomocy ze strony Maryi w życiu, śmierci i po śmierci mają ci, którzy noszą szkaplerz. Jest to niejako suknia Maryi, czyli znak i nieomylne zapewnienie macierzyńskiej opieki Matki Bożej. Kto nosi szkaplerz karmelitański, ten otrzymuje obietnicę, że dusza jego wkrótce po śmierci będzie wyzwolona z czyśćca. Stanie się to w pierwszą sobotę miesiąca po śmierci. Oczywiście, pod warunkiem, że ta osoba nosiła szkaplerz w należytym duchu i żyła prawdziwie po chrześcijańsku, zachowała czystość według stanu i modliła się modlitwą Kościoła.
Jan Paweł II pisał do przełożonych generalnych Zakonu Braci NMP z Góry Karmel i Zakonu Braci Bosych NMP z Góry Karmel, że w znaku szkaplerza zawiera się sugestywna synteza maryjnej duchowości, która ożywia pobożność ludzi wierzących, pobudzając ich wrażliwość na pełną miłości obecność Maryi Panny Matki w ich życiu. „Szkaplerz w istocie jest «habitem» - podkreślał Ojciec Święty. - Ten, kto go przyjmuje, zostaje włączony lub stowarzyszony w mniej lub więcej ścisłym stopniu z zakonem Karmelu, poświęconym służbie Matki Najświętszej dla dobra całego Kościoła. Ten, kto przywdziewa szkaplerz, zostaje wprowadzony do ziemi Karmelu, aby «spożywać jej owoce i jej zasoby» (por. Jr 2, 7) oraz doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie, by wewnętrznie się przyoblekać w Jezusa Chrystusa i ukazywać Jego życie w samym sobie dla dobra Kościoła i całej ludzkości” (por. Formuła nałożenia szkaplerza).
Papież Polak od wczesnych lat młodości nosił ten znak Maryi. I zawsze zaznaczał, jak ważny w jego życiu był czas, gdy uczęszczał do kościoła na Górce (Karmelitów) w Wadowicach. Szkaplerz przyjęty z rąk o. Sylwestra nosił do końca życia. (Szkaplerz św. Jana Pawła II znajduje się w klasztorze Karmelitów w Wadowicach.) W orędziu z okazji jubileuszu 750-lecia szkaplerza karmelitańskiego pisał, że szkaplerz „staje się znakiem przymierza i wzajemnej komunii między Maryją i wiernymi, a w rezultacie konkretnym sposobem zrozumienia słów Jezusa na krzyżu do Jana, któremu powierzył swą Matkę i naszą duchową Matkę”.
Matka Boża, kończąc swe objawienia w Lourdes i w Fatimie, ukazała się w szatach karmelitańskich jako Matka Boża Szkaplerzna. Wszystkie osoby noszące szkaplerz karmelitański mają udział w duchowych dobrach zakonu karmelitańskiego. Ten, kto go przyjmuje, zostaje na mocy jego przyjęcia związany mniej lub bardziej ściśle z zakonem karmelitańskim. Rodzinę Karmelu tworzą następujące kręgi osób: zakonnicy i zakonnice, Karmelitańskie Instytuty Życia Konsekrowanego, Świecki Zakon Karmelitów Bosych (dawniej zwany Trzecim Zakonem), Bractwa Szkaplerzne (erygowane), osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością w różnych formach zrzeszania się (wspólnoty lub grupy szkaplerzne) oraz osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością, ale bez żadnej formy zrzeszania się. Do obowiązków należących do Bractwa Szkaplerznego należy: przyjąć szkaplerz karmelitański z rąk kapłana; wpisać się do księgi Bractwa Szkaplerznego; w dzień i w nocy nosić na sobie szkaplerz; odmawiać codziennie modlitwę zaznaczoną w dniu przyjęcia do Bractwa; naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć.
Modlitwa do Matki Bożej Szkaplerznej
O najwspanialsza Królowo nieba i ziemi! Orędowniczko Szkaplerza świętego! Matko Boga! Oto ja, Twoje dziecko, wznoszę do Ciebie błagalne ręce i z głębi serca wołam do Ciebie: Królowo Szkaplerza, ratuj mnie, bo w Tobie cała moja nadzieja.
Jeśli Ty mnie nie wysłuchasz, do kogóż mam się udać?
Wiem, o dobra Matko, że Serce Twoje wzruszy się moim błaganiem i wysłuchasz mnie w moich potrzebach, gdyż Wszechmoc Boża spoczywa w Twoich rękach, a użyć jej możesz według upodobania.
Od wieków tak czczona, najszlachetniejsza Pocieszycielko utrapionych, powstań i swą potężną mocą rozprosz cierpienie, ulecz, uspokój mą zbolałą duszę, o Matko pełna litości! Ja wdzięcznym sercem wielbić Cię będę aż do śmierci. Na twoją chwałę w Szkaplerzu świętym żyć i umierać pragnę. Amen.
Autorstwa Anna Bućwińska-Majer/commons.wikimedia.org
Joanna Kołaczkowska
Joanna Kołaczkowska nie żyje. W czwartek 17 lipca, krótko przed godziną 1 w nocy, kabaret Hrabi poinformował o śmierci swojej wieloletniej członkini, uwielbianej przez publiczność artystki, która w ostatnich miesiącach zmagała się z chorobą nowotworową. "Z ogromnym bólem i smutkiem zawiadamiamy, że odeszła Joanna Kołaczkowska... Nasza Asia" - napisali członkowie kabaretu w poruszającym wpisie opublikowanym w mediach społecznościowych.
Z ogromnym bólem i smutkiem zawiadamiamy, że odeszła Joanna Kołaczkowska...Nasza Asia.
Kardynał Grzegorz Ryś powołuje komisję do zbadania zjawiska wykorzystania seksualnego osób małoletnich dla obszaru archidiecezji łódzkiej. Jak poinformował metropolita łódzki w liście pasterskim, będzie to niezależna komisja prowadzona przez ekspertów, która rozpocznie prace jesienią.
Zdecydowałem się odezwać do Was wszystkich w tej formie nie dlatego, żeby była ku
temu jakaś specjalna okazja. Czynię to raczej w związku z ważnymi pytaniami, które
szczególnie w ostatnich tygodniach „wiszą w powietrzu” i których nie wolno
zostawić bez odpowiedzi. Nie chodzi przy tym o naszą, lecz o Bożą odpowiedź! A myślę, że
możemy ją wyczytać także ze Słowa dzisiejszej Liturgii.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
