Wierni Bogu

W niniejszym opracowaniu chcę przedstawić listę kapłanów, którzy zmarli w czasie II wojny światowej. Są to kapłani urodzeni na terenie obecnej archidiecezji łódzkiej i przynależący do diecezji włocławskiej. Są to kapłani zaliczani w wielu przypadkach do męczenników i którzy są już zapomniani. Niech to opracowanie będzie złożonym im hołdem i jednocześnie zachętą dla żyjących, aby swoją badawczą i naukową pracą uzupełniali listę kapłanów - męczenników. W tym artykule podaję w kolejności alfabetycznej nazwiska i imiona zmarłych kapłanów, datę i miejsce ich urodzenia, datę święceń kapłańskich oraz miejsce i datę (jeśli to możliwe) ich śmierci.

1. Ks. Andrzejczak Stanisław - ur. 30 października 1896 r. w Łodzi. Wyświęcony na kapłana 24 czerwca 1928 r. Zmarł w Dachau w 1942 r.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2. Ks. Broniarczyk Jan - ur. 23 listopada 1904 r. w Piotrkowie Tryb. Wyświęcony na kapłana 7 lipca 1928 r. Jako internowany przez Niemców zmarł w klasztorze salezjańskim w Lądzie 19 grudnia 1940 r.

3. Ks. Czapla Jan - ur. 25 stycznia 1901 r. we wsi Proszenie (par. Wolbórz). Święcenia kapłańskie przyjął 23 stycznia 1927 r. Zmarł w Dachau 25 lipca 1942 r.

4. Ks. Florczak Józef - ur. 25 września 1887 r. w Brzykowie pow. Łask. Święcenia kapłańskie przyjął 7 sierpnia 1910 r. Zmarł w Dachau 20 kwietnia 1943 r.

Reklama

5. Ks. Gogolewski Piotr - ur. 27 marca 1851 r. w Tuszynie. Wyświęcony na kapłana 29 czerwca 1876 r. Rozstrzelany w Ciechocinku 6 października 1941 r. w 90. roku życia.

6. Ks. Guzenda Karol Zygmunt - ur. 14 sierpnia 1901 r. w Pabianicach. Wyświęcony na kapłana 14 czerwca 1925 r. Zaginął w czasie wojny.

7. Ks. Kowal Henryk Stanisław - ur. 30 lipca 1909 r. w Pabianicach. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1937 r. Rozstrzelany w lesie koło Górnej Grupy 18 listopada 1939 r. Ciała nigdy nie odnaleziono.

8. Ks. Mijakowski Bogdan - ur. 4 marca 1885 r. w Piotrkowie Tryb. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1909 r. Skierowany w obozie w Dachau na zagazowanie 18 maja 1942 r.

9. Ks. Moks Stefan Andrzej - ur. 8 grudnia1875 r. w Ozorkowie. Wyświęcony na kapłana w Zakonie Cystersów 29 czerwca 1906 r. Od 1920 r. inkardynowany do diecezji włocławskiej. Skierowany w Dachau na zagazowanie 18 maja 1942 r.

10. Ks. Morawski Michał - ur. 1 października 1896 r. w Pabianicach. Wyświęcony na kapłana 3 kwietnia 1921 r. Aresztowany przez okupanta 15 października 1939 r. i wywieziony do Działoszyna, gdzie ślad po nim zaginął.

11. Ks. Nowański Antoni - ur. 21 lipca 1900 r. w Buczku pow. Łask. Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1929 r. Zginął śmiercią męczęńską w obozie w Sachsenhausen (pierwsza połowa 1940 r.).

12. Ks. Pacześ Bolesław - ur. 10 października 1904 r. w Jutroszewie (par. Tuszyn). Święcenia kapłańskie przyjął 14 czerwca 1931 r. Zmarł w obozie w Dachau 19 czerwca 1942 r.

Reklama

13. Ks. Placek Bronisław - ur. 18 października 1901 r. w Retkini, pow. Łask (ob. dzielnica Łodzi). Wyświęcony na kapłana 29 czerwca 1924 r. Skierowany w Dachau na zagazowanie 20 maja 1942 r.

14. Ks. Portych Teodor - ur. 31 grudnia 1883 r. w Łodzi. Wyświęcony na kapłana 29 czerwca 1909 r. Zmarł w Dachau 1 października 1942 r.

15. Ks. Tołkacz Wacław - ur. 25 września 1897 r. w Ozorkowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w Łodzi 20 grudnia 1924 r. Skierowany w Dachau na zagazowanie 12 sierpnia 1942 r.

16. Ks. Trzask Stefan - ur. 14 kwietnia 1894 r. w Pabianicach. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 czerwca 1920 r. Zmarł w Dachau 13 listopada 1942 r.

17. Ks. Józef Zawadzki - ur. 31 grudnia 1895 r. w Łodzi. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 czerwca 1921 r. Zginął w Oświęcimiu w 1942 r.

Niech odpoczywają w Panu.

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.