Lech Kaczyński 18 czerwca ukończyłby dopiero 61 lat, ale miał już za sobą piękną, patriotyczną biografię: Prezydenta Rzeczypospolitej (2005-2010), prezydenta Warszawy (2002-2005), ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego (2000-2001), prezesa Najwyższej Izby Kontroli (1992-95).
Razem z bratem Jarosławem zakładał partię Prawo i Sprawiedliwość i był jej pierwszym prezesem. Był senatorem I kadencji (1989-91), posłem na Sejm I kadencji (1991-93) oraz II kadencji. Był doktorem habilitowanym nauk prawnych, profesorem nadzwyczajnym UKSW i UG, specjalistą w zakresie prawa pracy.
Pochodził z patriotycznej, warszawskiej rodziny. Ojciec był z zawodu inżynierem, żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem Powstania Warszawskiego. Matka - z wykształcenia filolog polski - zawodowo związała się z IBL PAN. Przez matkę bracia Kaczyńscy są potomkami rodów szlacheckich z XVI wieku: Olszowskich, Biskupskich i Kurozwęckich.
Już w 1977 r., mieszkając w Gdańsku, nawiązał współpracę z kierowanym przez Zbigniewa Romaszewskiego Biurem Interwencji Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. Prowadził szkolenia z zakresu prawa pracy dla robotników. Od 1978 r. działał w Wolnych Związkach Zawodowych. W latach 1978-80 wraz z Joanną i Andrzejem Gwiazdami prowadził dla robotników wykłady z prawa pracy i historii PRL. Pisywał w niezależnym „Robotniku Wybrzeża”. W sierpniu 1980 r. został doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Jako prawnik był autorem części zapisów porozumień sierpniowych. Był szefem Biura Interwencyjnego, kierownikiem Biura Analiz Bieżących
MKS. W 1981 r. został delegatem gdańskiego NSZZ „Solidarność” na I Zjazd Krajowy Delegatów Związku, wybrano go członkiem komisji programowej.
W czasie stanu wojennego, od grudnia 1981 r. do października 1982 r., był internowany w Strzebielinku.Od 1983 r. brał udział w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej oraz w pracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”. Od stycznia 1986 r. był członkiem TKK, a w latach 1987-89 sekretarzem Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. Od 1985 r. wchodził w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. W drugiej połowie lat 80. był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy. 16 września 1988 r. brał udział w rozmowach „Solidarności” z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Od lutego do kwietnia 1989 r. brał udział w obradach tzw. podstolików powstałych w związku z rozmowami Okrągłego Stołu (gdzie zasiadał w zespole do spraw pluralizmu związkowego).
W maju 1990 r. został wybrany na pierwszego wiceprzewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Od 12 marca 1991 r. do 31 października 1991 r. zajmował stanowisko ministra stanu do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy, nadzorującego pracę Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Jako Prezydent Rzeczypospolitej od 2005 r. zwrócił uwagę na wiele istotnych kwestii, które dotykają naszej Ojczyzny, m.in. na sprawy bezpieczeństwa energetycznego, na pamięć historyczną, na kwestie dotyczące finansów publicznych. Prezydent dbał o jasne postawienie sprawy podmiotowości Polski w stosunkach międzynarodowych oraz miejsca Polski w Europie. Prowadził twardą, ale i rozważną politykę zagraniczną. Uświadomił światu, że Polska to duży i zasobny kraj, z którym trzeba się liczyć i nie wolno go lekceważyć. Długo negocjował Traktat Lizboński, otwarcie mówiąc, że traktat ogranicza naszą suwerenność.
Za jego prezydentury poznaliśmy ludzi, dzięki którym Ojczyzna wyzwoliła się z pęt sowieckich. Dzięki nadawanym państwowym odznaczeniom i awansom przypominał nam zapomnianych bohaterów z czasów II wojny i powojennych.
Przywrócił należytą wartość słowom wyhaftowanym na sztandarach: „Bóg - Honor - Ojczyzna”. Przywrócił dumę z faktu bycia Polakiem, spadkobiercą wspaniałych polskich pokoleń. Takiego prezydenta wybrali Polacy w 2005 r. Dziś nie ma go już wśród nas.