Szczerość dziecka uświadamia otwartość najmłodszych na wiarę, którą rodzice mogą wzmacniać i pielęgnować. Zapytani przez Niedzielę rodzice dzielą się doświadczeniem wprowadzenia dzieci w Eucharystię i towarzyszenia im w budowaniu relacji z Bogiem.

Kasia i Damian są rodzicami Zosi (9 l.), Ignasia (8 l.), Hani (5 l.) oraz rocznej Małgosi. Najmłodsze jest pod sercem mamy. Uczestnictwo we Mszy św. rodziców z maluchami kojarzy im się z radością, ale i ze zmaganiem oraz trudem. Już samo przygotowanie i wyjście jest logistycznym wyzwaniem.

Wprowadzać w świat dobra

– Kiedy maluch zaczyna płakać, pojawiają się krzyki, rozdrażnienie i co chwila trzeba wychodzić. Możesz zacząć się zastanawiać, co ja z tego mam? Jednak zawsze uważaliśmy z mężem, że warto od początku wprowadzać dzieci w świat dobra i pokazywać im Boga i Jego miłość. Na pewno trzeba na miarę rozwoju dziecka podprowadzić je, wytłumaczyć, odpowiadać na pytania. A one są zawsze. Dlaczego się ładnie ubieramy, na co czekamy, dlaczego to tak długo, kiedy idziemy? Formujemy się na drodze neokatechumenalnej i dzieci w czasie Mszy św. korzystają z pomocy „didascala” – osoby, która rozmawia z nimi o usłyszanej Ewangelii, zadaje pytania, objaśnia. To im pomaga uczestniczyć aktywnie we Mszy św. Ale przecież wiele parafii również ma Mszę św. z udziałem dzieci, które są zapraszane do ołtarza, prowadzona jest rozmowa. Rodzice mogą znaleźć takie miejsca. Dobrze byłoby, aby w każdej parafii była taka otwartość – mówi Kasia.

Nie jesteśmy sami, Bóg pomaga

Kasia i Damian starają się towarzyszyć dzieciom w poznawaniu Boga na co dzień. Wiara bierze się ze słuchania, dlatego często rozmawiamy z dziećmi, wspólnie odmawiamy rano w niedzielę jutrznię – opowiada. W Adwencie w domu Radków jest kalendarz adwentowy, który przygotowuje maluchy na święta Bożego Narodzenia z konkretnymi zadaniami, wprowadzają one dzieci w istotę świąt. – Staramy się, na ile potrafimy, przekazywać wiarę. Sami jesteśmy słabi, ale wierzymy, że nie jesteśmy w tym sami, pomaga nam Pan Bóg. Nawet jeśli w wieku dorastania pojawią się u nich bunt i wątpliwości, należy to robić, aby miały fundament, na którym mogą się oprzeć – tłumaczy.

Autentyczność jest najważniejsza

Justyna z mężem wychowuje Marysię (16 l.), Karola (15 l.), Antoniego (9 l.), Anielę (7 l.), Maksymiliana (4 l.). Mąż jest organistą w sąsiedniej parafii, dlatego ja zaprowadzam dzieci do kościoła. Marysię i Karola zabierałam już wtedy, gdy byli w wózeczku. Chodzę na Mszę św. codziennie, dzieci są przyzwyczajone, że zabieram je regularnie na Majówki, Różaniec i Roraty. Eucharystia ma być najważniejszym momentem świętowania niedzieli. Nie wymuszałam nic, ale zawsze im mówię, że Eucharystia jest wielką łaską Bożą dla nas wszystkich. Myślę, że najmłodsze jakoś czują powagę chwili. W czasie Przeistoczenia, kiedy maluchy zaczynały marudzić, mówiłam: teraz jest najważniejszy moment, Pan Jezus jest obecny na ołtarzu w chlebie i winie. Niedziela w ogóle ma się kojarzyć dzieciom wyjątkowo. Nigdy w niedzielę nie robimy zakupów, odświętnie się ubieramy, idąc do kościoła. Próbuję z dziećmi być blisko ołtarza, ale zauważam, że im starsze, tym siadają dalej. Karol – nastolatek jest ministrantem, to trudny wiek, jednak dotychczas nie było sytuacji, że dzieci nie chciały iść na Mszę św. Mała Aniela zachowuje spokój, ale Maksymilian wciąż się wierci, to są odrębne żywioły. – Dlaczego w kościele trzeba być cicho? – pyta. Tłumaczę, że inni tutaj rozmawiają z Panem Bogiem. Myślę, że dla dzieci najważniejsza jest autentyczność, kiedy widzą, że w domu rodzice starają się żyć na co dzień wiarą. Uważam, że nie wolno infantylizować wiary, „udziwniać” Mszy św. Nawet jeśli początkowo dziecko się nudzi, nie szkodzi. Z czasem jego wiara zacznie dojrzewać i przynosić owoce – mówi pani Justyna ze Słomnik.

Eucharystią wchodzimy w nowy tydzień

Ewa i Wojciech z parafii św. Maksymiliana w Kielcach są rodzicami Tomka, Bartka, Adasia, Przemka. Niedługo na świat przyjdzie Piotruś. – Nie wyobrażamy sobie niedzieli bez Eucharystii. Niedzielną Mszą św. wchodzimy w nowy tydzień. Staramy się, aby Eucharystia była dla nas fundamentem życia duchowego. Uczestnictwo z maleńkimi dziećmi we Mszy św. nie jest proste. Czasem są krzyki, wiercenie – przyznaje Wojciech. Żona zabiera dwóch synów na Mszę, a on kolejną dwójkę, wtedy łatwiej kontrolować sytuację. Jednak – jak podkreśla – mimo trudu, nie rezygnują, bo chcą, aby dzieci budowały na Bogu swoje życie. Jako katecheta obserwuje różne postawy młodych, które mają swoje źródło w rodzinie. – Coraz częściej dystansują się od Kościoła, bądź wykazują postawę antyklerykalizmu i antyteizmu, albo są obojętni na sprawy religii. Czy uchroni przed tym swoje dzieci? – Znam różne rodziny wierzące, których dzieci przechodzą podobne bunty. Nie wykluczam, że w przyszłości mogą w ich życiu przyjść różne zawirowania, ale robimy to co w naszej mocy, pragniemy przekazywać im wiarę i uczyć relacji z Bogiem – zaznacza.

Dziecko naturalnie jest otwarte na Pana Boga

Biskup Andrzej Kaleta podkreśla, jak ważne jest uczestnictwo dzieci we Mszy św. – Rodzice są pierwszymi przewodnikami dzieci w wierze i wychowawcami dzieci. Jeśli rodzice będą w kościele, dzieci również przyjdą. Mam zwyczaj, że kiedy jestem na wizytacji w danej parafii, sprawuję Mszę św. dla rodziców z dziećmi i udzielam indywidualnego błogosławieństwa każdemu dziecku. Z radością zauważam, że zbiera ich się wtedy spora grupa. Dzięki Bogu dzieci jeszcze są w kościołach, o wiele gorzej wygląda sytuacja z młodzieżą, budującą obraz Kościoła i wiary na podstawie mediów społecznościowych, w dużej mierze wrogich chrześcijaństwu. Trzeba je jak najbardziej zachęcać i włączać w liturgię. Dobrze to widać w czasie bardzo lubianych nabożeństw różańcowych, gdy w parafiach jest duża frekwencja dzieci, zwłaszcza jeśli są zmotywowane, zapraszane przez księży do wspólnego odmawiania modlitwy. Dziecko w naturalny sposób jest otwarte na świat, ludzi, ale także na Pana Boga. Jednak, aby mogło z Nim budować relację, potrzebni są rodzice jako przewodnicy, którzy pomogą mu poznawać Go, kochać, wzrastać w dobrym. Biskup Kaleta zwraca uwagę również na inne czynniki i okoliczności pandemii. – Czasy się bardzo zmieniły. Jeszcze kilka lat temu dzieci często uczęszczały same do kościoła, teraz rodzice mają wiele obaw. Boją się o ich bezpieczeństwo. Co zrozumiałe, pandemia również pogłębiła te obawy, jest lęk o zakażenie. Ale myślę, że należy zachować ostrożność, a jednocześnie nie zamykać dziecka na świat. Ono musi wychodzić do ludzi, koleżanek, kolegów, powinno być wprowadzane w świat dobra i piękna, ale też w świat duchowy. Wtedy jego wiara będzie mogła się rozwijać i rozkwitać. Nie bójmy się tego, nie jesteśmy sami, jest z nimi Pan Bóg – apeluje biskup do rodziców.